شروع کلاس های بارداری....و شروع رابطه عاشقانه مامان پریسا و پسرش

امروز دوشنبه 12 اردیبهشت: هنوز حالم خوب نشده.....تا آخر شب حالا وقت دارم....مطمئنم خوب میشم...

از 1 ماه قبل قرار بود امروز کلاسم شروع شه!آخه گلم من برای هرچه بهتر طی کردن این دوران زیبا و به یادموندنی دوست دارم خیلی کارا بکنم...نوشتن این وبلاگ خاطرات، کمتر کردن کارهام،استراحت با آرامش،رفتن به استخر مخصوص بارداری،خوندن کتابای خوب و مفید، گوش دادن به موسیقی که به جفتمون آرامش میده... و یکی از چیزایی که خیلی منتظر شروع شدنش بودم کلاسای خانوم دکتر فیروزه روستا بود. من تعریف لحظه به لحظه اونو از خاله الیناز و خاله ساحره که میرفتن میشنیدم و همیشه دوست داشتم بالاخره نوبت ما هم بشه...یک ماه پیش ایشونو واسه  مشاوره دیدم و واقعاً با حرفاش بهم آرامش داد...امروز جلسه اول شروع میشد!اما.....

اما نمیدونم چرا اصلاً حوصله نداشتم برم!!!خاله الیناز خیلی باهام حرف زد مثل همیشه چیزایی گفت که یه کوچولو بهتر شدم...گفت حتماً برو کلاس حالت خیلی خوب میشه...منم پاشدم و خودمو با کارای خونه و غذاهای خوشمزه درست کردن سرگرم کردم!آخه پسری گلم  مامان همیشه با درست کردن غذا کیف میکنه و انرژی مییگیره! بعدشم نشستم کارای مربوط به کلاس فردا که باید برای بچه ها حاضر میکردم رو رسیگی کردم...کلاس 4 تا 6 بود و دیگه باید میرفتم...خودمو خشگل کردم و رفتم....

زود رسیدم و با آرامش وارد کلاس شدم...مامانای خشگل با نی نی های قلنبشون یکی یکی وارد کلاس میشدن...همه با هم غریبه بودیم...این بود که من خیلی احساس غریبی نداشتم!...خیلی جالب بود...همه نی نی های بغل دستمون پسر بودن(بجز یکی)...خیلی احساس بامزه ایی تو من درست شد که پسرم با یه عالمه پسر دیگه تو دل ماماناشون نشستنه بودن و مثل بچه های خوب میذارن مامانا به کلاس گوش بدن...واقعاً جو مثبت اونجا روم اثر کرد و من خیلی انرژی گرفتم...

جلسه اول کلاس در مورد"بهداشت فردی در دوران بارداری بود" و خانوم روستا با صبر و شیرینی تمام واسمون از این موضوع صحبت میکرد...اینکه طرز درست نشستن،خوابیدن،راه رفتن،چیزی رو بلند کردن و ... در دوران بارداری چه جوری باید باشه...و به همه سوالات ما جواب میدادند.همینطور در مورد بهداشت مو،پوست و هر چی از تغییرات جسمی توی دوران بارداری رخ میده هم مارو راهنمایی کردن.

بعد از چند دقیقه استراحت،قسمت عملی کلاس شروع شد؛ ورزشهای تنفسی و کششی که واقعاً جسممو حال آورد!!و بعد از اون هم بهترین قسمت امروز که مدیتیشن بود....عزیزم، مامانی خیلی وقتا ریلکسیشن و مدیتیشن میکنهو اصلاً توی کلاسایی که دارم به شاگردام یاد میدم که چطور اینکارو کنن و همیشه بهشون توصیه میکنم که انجام بدن و آرتمش بگیرن...اما این بار یه چیز دیگه بود....تا حالا انقدر حال من خوب نشده بود با ریلکسیشن!

ما همگی با آهنگی که پخش میشد و با صدای خانوم روستا عضلاتمون رو رها کردیم و با جسم و ذهنی آروم با بچه هامون،توی دلمون حرف زدیم....و من امروز برای اولین بار تورو نه به عنوان بچم،بلکه پسرم،عشقم،دنیام...دیدم و باهات حرف زدم...بهت گفتم که چقدر دوست دارم،همیشه سعی میکنم امنیت رو برات فراهم کنم،و اینکه الان در آرامش کامل باش...

من توی همه این لحظات عاشقانه و زیبام با تو، اشک میریختم و از اینکه این احساس زیبا توی من اوج گرفته بود روی ابرها بودم....

وقتی چشمامو باز کردم....بهترین حال دنیارو داشتم...خداروشکر کردم که طبق حسی که داشتم امروز بهم آرامش داد...خداروشکر کردم که این کلاس و خانوم روستای عزیزو دیدم...خدارو شکر کردم که الیناز بهم میگفت حتماً این کلاسو برو...و خدارو شکر کردم که امروز اومدم....خدایا شکرت که همیشه هوامو داری...میدونم همیشه هوای پسر گلم رو هم داری...

کلاس تموم شد و سرحال و با انرژی رفتم...

راستش دیشب که حال خوبی نداشتم خواب دیدم که دارم با میترا حرف میزنم...کسی که بزرگترین معلم زندگی من بوده،مشاوری که خیلی تو راه زندگی،تو راه رابطم با علیرضا و ادامه تحصیلی راهنماییم کرده بود و همیشه مدیونشم...مدتهاست ازش مشاوره نگرفته بودم...آخه دیگه یادگرفته بودم چه جوری از پس مسائلم بربیام...اما امروز صبح بعد از سالها احساس کردم مستأصل شدم و با هیچ کس نمیتونم از احساساتم حرف بزنم...حتی خودم...این بود که بهش زنگ زدم و قرار شد عصر اگه بشه برم پیشش...

هرچند حالم خیلی خوب شده بود،اما بدم نیمیومد به بهونه روز معلم سری بهش بزنم و اگه نگرانی مونده بهش بگم...خلاصه نشد برم پیشش و گفت تا شب تلفنی با هم حرف میزنیم!

بابا علیرضا چند ساعتی سر شب خواب بود و خوشبختانه همون موقع تونستیم با هم حرف بزنیم!(آخه نمیخواستم جلوی اون بگم!!)... من همه ترس ها و نگرانیهایی که برام درست شده بود رو گفتم!و اون مثل همیشه منطقی منطقی برام دلیل آورد که نه تنها جایی برای این ترسها نیست!بلکه بهتر از قبل هم شدم...کمکم کرد تا با باورهای جدیدم روبرو شم و همه پیش ذهنی های غلطی که از قبل داشتم رو در مورد تجسماتم از فرزند دختر و پسر اصلاح کنم.خداروشکر که میترا هست!خداروشکر که این همه وسیله جور شد تا من احساس کنم بهترین مامان دنیا میشم واسه قند عسلم...خداروشکر که به قولم به پسر نازم وفا کردم و تا آخر امشب خوب خوب و حتی بهتر از قبل شدم....

خدایا شکرت یه پسر صحیح و سالم به ما دادی...از این به بعد هم در پناه خودت حفظش کن و به من هم کمک کن تا از همین حالا بتونم امانتدار خوبی واسه این هدیه پر ارزش باشم...خدایا تو چه قدرتی داری که ندیده منو عاشق این پسر فسقلی کردی...اگه ببینمش چقدر عشقم زیاد میشه....

تعیین جنسیت

امروز یکشنبه 11 اردیبهشت : دو سه روزه که دل درد دارم، فکر میکنم هروقت که تو ماشین میشینم این جوری میشم...آخه مامان جون مثل اینکه ارتعاشات موتور، نی نی های فینگیلی مثل تورو اذیت میکنه! منم سعی میکنم کمتر ددر برم و کمتر خودم رانندگی کنم، اما خب بعضی وقتا مامانی مجبوره کاراشو خودش بکنه!...اون روز تا بعد از ظهر سر کار بودم و حسابی از این دل درد نگران شدم،این بود که تصمیم گرفتم برم سونوگرافی و خیالم از سلامتی تو عسلم راحت شه!البته............یه بهونه هیجان انگیز هم داشتم که بریم و بفهمیم تو عزیزم دختر نازنازی یا پسرقند عسلک!!!

من و بابایی طاقت نیاوردیم تا دفعه بعد که سونوگرافی دارم جنسیت عسلم رو بفهمیم و از اونجایی که تعریف آقای دکتر شاکری کلینیک بیمارستان پاستور نو رو خیلی شنیده بودیم، تصمیم گرفتیم اونجا بریم، از طریق اینترنت و کسایی که پیش ایشون رفته بودند آشنا شده بودم که تخصص خودشو آمریکا گرفته و تنها دکتریه که حتی در 12 هفتگی جنسیت رو 100% بصورت کتبی میگن .

توی هوای قشنگ بارونی و خنک اون روز رفتیم سمت خیابون بخارست! ساعت 4و 45 بود و اون جور که ما از روی نفرات جلوییمون حساب کردیم تا  هم7 نوبتمون نمیشد!!!این بود که حوصلمون سر رفت و زدیم بیرون،بابا علیرضا پیشنهاد داد بریم سینما،نزدیک سینما آزادی بودیم و رفتیم،اما هیچ سانسی به ما جور نبود که بریم!بازم به پیشنهاد بابایی رفتیم کافی شاپ که راحت بشینیم و چیزی بخوریم،همون نزدیکی ها یه کافه خوب بود که رفتیم و 1 ساعتی نشستیم!خیلی خاطره انگیز بود،من و علیرضا به یاد دوران دوستیمون که سالها طول کشید با هم گپ زدیم...یادش بخیر...

اونجا چند تا جوون تولد گرفته بودن و من یاد همه تولدهامون افتادم که تو کافی شاپ میگرفتیم و حالا خداروشکر خونه خودمون مهمونی میگیرم!....اما چیز جالب این بود که این دفعه از تنها چیزی که حرف میزدیم بحث اسم نی نی بود... به علیرضا گفتم :" فکر میکردی اون روزایی که میشستیم و من از نگرانی های با تو نبودن و مشکالتمون از با هم بودن میگفتم و تو فقط گوش میدادی و منو دعوت به صبر میکردی...یه روز میشینیم تو کافی شاپ و در مورد بچمون و اسمش و آیندش حرف میزنیم؟!!!..."

مثل همیشه شوخی های من و بابا علیرضا سر اسم!!دو تامون خیلی هیجان و عجله داشتیم که بدونیم بالاخره عشق ما که خیلی بی تاب بودنش هستیم جنسش چیه!هر چند اصل اصلش سالم بودنشه اما خب دوست داشتیم بدونیم و واقعی تر باهاش رابطه برقرار کنیم!

نزدیک ساعت 7 رفتیم سمت کلینیک و جالب اینجاست که تا رسیدیم نفر بعد ما بودیم!!!!!!!من خیلی استرس گرفتم...شاید برای خیلی از مامانا و باباها از قبل فرقی نداشته باشه،نمیدونم این خوبه یا بد،اما من و بابایی حتی از سالها قبل تصوراتی از جنسیت نی نی داشتیم! حالا هرکدوممون میخواستیم بفهمیم که چی میشه؟!!!!.....من برای آروم شدن خودم و عزیزکم مثل همیشه دستمو روی نی نی گذاشتم و شروع کردم به خوندن آیة الکرسی و بقیه دعاهایی که همیشه بهمون آرامش میده.....نوبت ما شد................وای....دخترمی یا پسرمی؟؟؟؟؟؟فدات شم من!!!!

آقای دکتر تا شروع کرد به دیدن نی نی اولین چیزی که گفت:" ......خب......آقا پسر دارید.....3 ماهشه......................و....."

چی؟؟؟؟؟؟؟؟پسره؟؟؟؟؟؟؟ذوق؟هیجان؟...نمیدونم!!!فقط یهو گیج شدم....نمیدونم بقیه چه شکلی میشن...اما راستش من منگ شدم....شاید مال این بود که با تصورات قبلیم میدیدمش....

شاید مال اینه که آدم میفهمه که با یک جنس روبروست و باورش میشه کدومه!نمیدونم....این احساس من بود!!شاید همه همین جوری میشن...نمیدونم....

آقای دکتر حتی تاریخ روز لقاح و زایمان رو بدون اینکه چیزی از من بپرسه گفت.... و خدارو شکر همه چیز خوب و سالم و بدون مشکل بود....

اینم مشخصات نی نی ...طلا:

جنسیت: پسر

طول جنین:14 cm(قربون قدت بره مامانی پسر گلم....این اولین باره که بهت گفتم پسرم!!)

وزن تقریبی: 100 gr

ضربان قلب: 155 min/

قطر سر:3/23 mm

محیط سر:6/77 mm

طول استخوان ران: 4/12 mm

محیط شکم: 6/67 mm

تاریخ زایمان: 12/8/90

بالاخره تکلیف روشن شد:  توشدی پسرم!!!!!!پسر قند عسل من و بابا علیرضا...به قول بابایی که از مدتها قبل میگفت: پهلون باباشه......پسر، پسر قند عسل....

خیلی طول کشید که من حالت قبلمو به خودم بگیرم.... هنوز تو گیجی بودم...شاید نباید همه این حسمو اینجا بنویسم، اما راستش من همیشه به خودم برای داشتن یه بچه پسر شک داشتم!!نمیدونم چه جوری بگم! اما همیشه تجسمم این بود که من مامان خوبی برای یه دختر میشم و ......

و حالا با تجسم یک فرزند پسر یه کم غریبه بودم....من اون روز بیشتر از همیشه عاشقت شدم، اما حال خودم با خودم خوب نبود...و کلی ازت معذرت خواهی کردم که این شکلی شدم.....هزار بار خدارو شکر کردم که معجزه بودن تورو به من داده...خداروشکر کردم که تو صحیح و سالم توی وجود من داری رشد میکنی...اما حالم خوب نبود....

خیلی برات توضیح دادم و این حرفارو بهت زدم : مامانی تو ناراحت نشی....من خوب میشم...خدا کمک میکنه احساساتمو بیرون بریزم و بهم آرامش میده....پسر گل مامان، اینو بدون که همه آدمها یه وقتایی حالشون خوب نیست...نباید از خودمون انتظار داشته باشیم همیشه همیشه عالی باشیم، نباید جلوی هیچ احساسی رو بگیریم،نباید خودمونو بخاطر داشته هر احساسی دعوا و شماتت کنیم....من عاشقتم...تو چه پسر،چه دختر معجزه زندگی منی...هدیه خدای مهربونی...تو چی هستی که انقدر عشق و احساس توی زندگی من آوردی....قربونت برم....تو نگران نباشی....منم زود زود خوب و خوشحال و آروم میشم....و...

اون شب تموم شد و من با آرامش، اما با حال عجیبی خوابیدم....مطمئنم فردا خوب میشم....مثل همیشه مامان پریسای شاد و شنگول.

اولین خرید سیسمونی

پنج شنبه 8 اردیبهشت تصمیم گرفتم جدی جدی بریم واسه گلم خرید!نی نی نازنازکم، مامانی از بس تورو دوست داره حتی از سالها قبل یه چیزایی واست خریده...عزیزم تو هنوز به این دنیا نیومده من و بابات کلی لباسای خشگل و ناز خریدیم...بخصوص وقتی رفته بودیم کیش و نمی دونستیم تو اومدی...اما این بار واقعاً رفتیم شروع کنیم کم کم سیسمونی نی نی رو بخریم. خاله منیژه و مهنوش ظهر اومدن خونه ما و من برای اولین بار بعد از تقریباً2 ماه یه غذای مفصل درست کردم...وقتی داشتم غذارو آماده میکردم خیلی خوشحال بودم و کلی خدارو شکر کردم که حالم خوب شده و میتونم کارای ساده ای مثل پیاز خورد کردن رو خودم انجام بدم....خنده داره!اما واقعاً وقتی صحیح و سالمیم یادمون میره قدر همه کارای ساده ای که میکنیم رو بدونم.

خلاصه عصر سه تایی با هم رفتیم خیابون بهار،مادر جون هم به ما ملحق شد. اولین جاییکه رفتیم، نمایندگی مکسی کوزی بود تا کالسکه و کریری که برای تو از قبل انتخب کرده بودم رو قیمت کنم...خیلی خشگل و شیک بودن...دلم میخواست الان تو توی اون لم میدادی و با هم میرفتیم ددر!!!توی فروشگاه بارها این لحظه رو تجسم کردم!من تصمیم گرفتم رنگ خاکستریشو واست بخرم.هر چند قیمتشون خیلی زیاده،اما واسه تو گلم هر چی که خوب باشه میخریم،تو سالم و آروم باش ما دنیا رو هم به پات میریزم...قرار شد به زودی با باباییت بریم بخریمشون.بعد از اون مادر جون اولین خریدو افتتاح کرد!یه عروسک آیینه دار موزیکال که خیلی نازه..چندتایی هم لباسای فینگیلی نوزادی خریدیم و...واسه امروز تموم شد...انشاالله وقتی فهمیدیم تو دخملی یا پسرک بیشتر واست خرید میکنیم.خیلی روز خوبی بود،به نظرم خرید سیسمونی یکی از باشکوهترین خریدهاست!خیلی کیف میده که واسه نی نی که تو راهه خرید میکنیم!احساسی که داشتم مثل خرید عروسیم پر هیجان و به یادموندنی بود.انشاالله به سلامتی به دنیا میای و همه اینارو استفاده میکنی قربونت برم.تصمیم دارم تا قبل از اومدن خاله محبوبه اینا خریدای اصلی نی نی رو تموم کنم...خدای مهربون به همه مامان بابا های مهربون کمک کن تا توانایی خرید واسه نی نی های گلشون رو داشته باشن...خدایا شکرت که به ما یه هدیه میدی که میتونیم هرچی داریم به پاش بریزیم...هر سه تامون دوست داریم.

ورزش،بازی،آب بازی،شادی،انرژی...وای.....

امروز دوشنبه 5 اردیبهشت بعد از کلی برنامه ریزی بالاخره جور شد که ساعت 2 تا 4 عصر برم استخر بیمارستان صارم...با کلی انرژی و هیجان تو یه هوای بارونی کاملاً بهاری راهی شهرک اکباتان شدم...وای که عجب این بیمارستان صارم قشنگ و هیجان انگیزه...مثل یه هتل می مونه،آدم دلش میخواد تو لابی بشینه و کیف کنه!!!من زود رسیدم و این بود که واسه خودم کلی گشت زدم...دیگه رفتم سمت استخر و باشگاه آکواژیمناستیک.جلسه اولم بود و عین تازه واردا حس غریبی زیادی کردم،اما انقدر مسئولای اونجا خوش برخورد بودن که آدم کم کم احساس راحتی میکرد...خلاصه با نی نی فسقلی آمده ورزش شدیم،اما قبلش یه خانوم دکتری فشار و کلاً سلامتی مامانا و همینطور صدای قلب نی نی هارو چک میکرد که قبل ورزش مشکلی نباشه...خلاصه توی یه باشگاه کوچولو مشغول پیاده روی شدیم!یکی یکی مامانای بامزه و خشگل با نی نی های قلمبه میومدن و ورزش شروع شد...همه ورزش ها مناسب بارداری و کاملاً متناسب با این شرایط بود.من بعد از سه ماه احساس کردم که پر از انرژی شدم و باورم نمیشد دارم ورزش میکنم...آخه عزیز نازم مامان همیشه ورزش میکرده و حالا با اومدن تو قشنگم مجبور بودم این 3 ماه اول رو کمتر فعالیت میکردم، یعنی اصلاً توان و انرژی ورزش کردن رو نداشتم...اما حالا خودمو تو آیینه نگاه میکردم که برای اولین بار داریم با همدیگه ورزش میکردیم و ذوق میکردم!مطمئنم تو هم دوست داشتی...بعد از یک ساعت لباس ورزشی کنار.....و آماده رفتن به استخر شدیم، البته بازم واسه ورزش،یه مربی خوب بیرون استخر ورزش میداد و همه انجام میدادیم!اینم اولین استخر رفتن من و نی نی بعد از اومدنش تو دل من!خیلی جالبه که فسقل من از همه نی نی ها کوچولوتر بود!!آخه همه از هفته های 20 به بعد اومده بودن و وقتی میشنیدن ما تو 14 هفتگی داریم میریم تعجب میکردن!البته از نظر خانوم دکترمون و همینطور مسئولای استخر خیلی هم خوب بود که از الان داریم میریم!اما ......وقتی لباس پوشیدم و اومدم بیرون انگار کوهنوردی کرده بودم!!خیلی خسته شده بودم،مطمئنم مال این بود که مدتها بود فعالیت زیادی نداشتم!قربونت برم که تو هم خستگیتو نشون دادی...میدونم مامانی، منم ذوق زده شده بودم و زیادی با تشویق مربی ورزش کردم!!فدات شم میدونم تو هم خسته شدی!اخه میگن اگه مامان خسته شه حتماً جنین هم خسته شده!اما خوب مامان جون دیگه باید تنبلیو کنار بذاریم و فعالیت کنیم قشنگم...از اونجا رفتم خونه مادرجون که خیلی نزدیک به اکباتان بود...وای که چه خوابی بود بعدش!!!قرار بود شب خودم برگردم خونه،اما بابا علیرضا که دید من خستم اومد اونجا که مارو برگردونه،اما خودشم خیلی خسته بود و موندیم اونجا و من اون شب نخوابیدم...بیهوش شدم!!!اینم از امروز که خیلی هیجان انگیز و ورزشی بود...خداکنه که نی نی عسل من هم دوست داشته باشه...و وقتی بزرگ شد واسه خودش ورزشکار شه!فکر کن....

ملاقات دوم با دکتر

خیلی جالبه این دوران بارداری، یه حالتی تموم میشه و حالت عجیب جدیدی جاشو میگیره؛ از دو سه روز پیش حات تهوع همیشگی تموم شده و سوزش سرمعده شدیدی شروع شده!!البته گلم میدونم صبحها خیلی اذیت میشی از اینکه هر روز صبح حال مامانی بهم میخوره و...،البته شایدم این برای تو خیلی خوبه و هر چی که تو دل مامانی دوست نداری میدی بالا... البته من که به این روند عادت کردم و باهاش دوست شدم،چون بعدش حالم خوب میشه و میدونم صبحونه بعدش به تو عزیزم هم حسابی می

چسبه...

امروز شنبه 3 اردیبهشت از آزمایشگاه زنگ زدند و گفتن جواب آزمایش حاضره و خداروشکر هیچ مشکل ژنتیکی هم وجود نداره....منم که منتظر بودم تا برم دکتر و بگم آی.......خانوم دکتر.......معدم درد میکنه....!!!!...

از طرفی چند روزه خاله نیکو رو ندیدم وخیلی دلم براش تنگ شده ، قبل اینکه برم دکتر تصمیم گرفتم برم پیشش  ببینمش...آخه اون که وقت نمیکنه به من سر بزنه،از بس کار داره!!!آخه این خاله نیکوی تو مشغول کارای آتلیه است که به تازگی شروع به کار کرده و حسابی سرش شلوغه...انشاالله یه روز که تو قشنگ نازنینم این نوشته هارو میخونی خاله نیکوت کلی معروف و مشهور شده باشه!! من و خاله نیکو همیشه با هم که حرف میزنیم از هر چی که بگیم همدیگرو درک میکنیم و به هم حسای خوب میدیم...حرف زدن از همه حسام با خاله نیکو بهم آرامش میده،حتی اگه چیزی باشه که اون احساس نزدیکی باهاش نمیکنه،مثل بودن تو توی دل من!!!!! در هر حال بدو بدو کارامو کردم و با آژانس رفتم پیشش و کلی انرژی گرفتم؟تو هم گرفتی؟؟

عصر هم رفتم سمت آزمایشگاه و جواب آزمایشو بگیرم...از قبل خودمو آماده کرده بودم که از اونجا بخوام اگه میشه اون عکس سونوگرافی نی نی که پیش خودتون نگه داشتید میشه بدیدش به من؟؟؟!!آخه من عکسشو خراب کردم!!!

اما قسمت خوشحال کننده این بود که پاکت گزارش دکترو که باز کردم دیدم...........آخ جون، عین همون عکسی که من دوستش داشتم و خراب شد، توی پاکته!!!سریع زنگ زدم به بابا علیرضا و بهش گفتم اولین عکس نی نی خراب نشد!!!!اونم طبق معمول گفت:"دیدی بیخودی خودتو ناراحت کردی!!!"

خلاصه خوشحال از خبر سلامتی کوچولوی قشنگم و پیداکردن دوباره ابتدایی ترین عکس ملوسش ،طبق چاخانی که به علیرضا گفتم با تاکسی و یه کم پیاده روی رفتم  سمت میدون محسنی! از بس توی این دو سه ماه جاهای شلوغ نرفته بودم واسم همه چیز عجیب و حتی یه کم پر استرس بود...

رسیدم دکتر و بابا علیرضا هم زودی رسید و البته که 2 ساعت بعد رفتیم پیش خانوم دکتر...چکاپ وزن و فشار و ...

ای وای که صدای شنیدن صدای شور و شوق تو برای زندگی از تپش قلب کوچولوت که از اعماق دل من می تپه چقدر سختیهای این دوران که هیچی همه سختیهای عالم رو برام ناچیز میکنه....تاپ تاپ تند تند اما با صدای کمی که توی اتاق می پیچه من و علیرضا رو حسابی به شوق میاره...آخه قربونش برم هر چی که رشد میکنه قلبش قوی تر و بلندتر شنیده میشه....فدای حس زندگیت قشنگ من...

دکتر برای سوزش معدم شربت و قرص نوشت که فکر نمیکنم بخورم...دوست دارم تحمل کنم که فندقم با خوردن این داروها اذیت نشه!...

راستشو بگم هم من و هم بابا علیرضا خیلی دلمون میخواد بدونیم تو فسقله دخملی یا قندک عسلی؟؟!!!واسه همین از دکتر پرسیدم میشه برم سونو؟که گفت یکماه دیگه باید بری،اون موقع جنسیتش هم معلوم میشه!!.....دیگه نشد بهش بگم آخه میخوام اسم قشنگشو صدا کنم و خلاصه بدونم که این عشقول من چی چیه؟؟!!!

عزیزم جدا از همه اینا فقط و فقط سلامتی تو مهمه...هر کدوم که باشی عاشقتیم....درسته که از خیلی سالهای پیش من تصمیم گرفتم اگه یه روز مامان یه دخمل شدم اسمشو بذارم هستی!!!اما بدون تو اگه پسر هم باشی همه هستی من و باباییت هستی گل من...حالا حالاها بچسب به دلم و جاتو گرم ونرم کن که باید حسابی رشد کنی...دستا و پاهات تو این هفته بزرگتر میشن، اعصب مغز کوچولوت به بدنت پالس میفرستن و تو چهرت رو میتونی عوض کنی،اخم کنی،شکلک درآری و ....،درسته که من تکوناتو نمیفهمم اما واسه خودت داری میچرخی نازناز من....مواظب خودت باش که کلی باهات کار دارم قندک من...